Saadia Ait-Taleb en hoe media bijdragen aan het ‘foute moslim’-frame
‘Vriendjespolitiek troef’, ‘Marokkanennetwerk’ in de Stopera. Het zijn slechts twee van tal van manieren waarop de voormalig Amsterdamse gemeenteambtenaar Saadia Ait-Taleb en medewerker Said J. de afgelopen jaren in diverse media zijn afgeschilderd. Ait-Taleb zou samen met collega Mounir Dadi en zijn vrouw PvdA-politica Fatima Elatik andere Marokkaanse Nederlanders aan klussen voor de gemeente hebben geholpen en torenhoge bedragen hebben laten factureren én gefiatteerd. Wat drie jaar geleden begon als een onderzoek naar omkoping en corruptie ter hoogte van 300 duizend euro – en door tal van media gretig werd overgenomen – is inmiddels teruggebracht tot mogelijk ‘gerommel met drie facturen van 18.000 euro’. Donderdag komt de zaak van Ait-Taleb en J. voor de strafrechter. Elatik en Dadi zijn nooit verdachten geweest, maar wel door de media erbij gehaald. Lilith maakte een analyse van de berichtgeving in mainstream media en hoe die bewust en onbewust bijdroegen aan het frame van de ‘foute moslims’.
Wat eraan voorafging
In 2015 vat burgemeester Eberhard van der Laan het idee op om een campagne op te zetten om radicalisering onder moslimjongeren tegen te gaan. Het wordt de ‘Grijze campagne’. Het idee komt uit de koker van David Kenning, een antiradicaliseringsdeskundige uit Ierland, die soortgelijke campagnes eerder in andere landen heeft uitgevoerd. Kenning wordt uitgenodigd in de ambtswoning van de burgemeester om te vertellen over zijn ervaringen en het radicaliseringsbeleid van de gemeente Amsterdam. Om uitreizigers tegen te gaan moet je volgens Kenning niet focussen op de islam of ‘jihad’, maar zorgen dat je vóór dat radicaliseringsproces al kunt ingrijpen bij de jongeren, omdat het meer om radicalisering van tieners zou gaan, waarbij de islam meespeelt maar een ondergeschikte rol heeft. Kenning stelde voor om drie dingen op te zetten: een online aanpak, een witte campagne en een grijze campagne. Alledrie zijn nooit van de grond gekomen, ook de eerste twee zijn gestopt na interne ruzie om de grijze campagne.
Na een paar maanden wordt Kenning aangesteld als strategisch adviseur van de gemeente om de grijze campagne verder te ontwikkelen. Hierbij wordt volgens journalist Nikki Sterkenburg aangetekend dat ‘op geen enkel moment de jihad, het uitreizen of zelfs de islam worden genoemd’, zoals ook afgesproken met de burgemeester. Ook stond dit bericht in Het Parool.
De bedoeling was om filmpjes te laten maken om radicalisering tegen te gaan, zonder dat de doelgroep precies wist dat het over de radicale islam ging en van wie de boodschap kwam. Volgens Kenning een bewezen methode omdat de doelgroep op die manier ontvankelijker zou zijn voor de boodschap om geen aanslagen te plegen.
Een half jaar later worden Saadia Ait-Taleb en Mounir Dadi van het programma Radicalisering en Polarisatie van de afdeling Openbare Orde en Veiligheid (OOV) aangewezen om de campagne te begeleiden. Kenning is het daar niet mee eens. Hij wil een extern bureau inhuren om de geheimzinnigheid niet in de buurt van het Stadhuis en de politiek te hebben, maar de gemeente wil alles liever zelf regelen. Voor de rechter-commissaris verklaart hij later dat hij dit soort campagnes gewoonlijk met vijftien mensen en externe bureaus organiseert. De gemeente Amsterdam besluit daarentegen één man aan te stellen en hem de verantwoordelijkheid voor alles te geven. Dat wordt Said J. – een goede bekende van de gemeente Amsterdam en van Ait-Taleb. J. doet zo nu en dan al ict-klussen voor de digitale aanpak van radicalisering en klussen voor een nog te ontwikkelen app, via het bureau Scholten & Partners. Ait-Taleb en J. waren met een groep op vakantie in Turkije en kwamen Dadi en zijn echtgenote, oud PvdA-politica Fatima Elatik tegen. Daar was Lisa Scheerder, de manager van Ait-Taleb van op de hoogte . Mede vanwege het omkomen van zijn broer, die in het criminele circuit zat, had J. – die aanvankelijk niet stond te springen om mee te werken – uiteindelijk toch besloten de samenleving te willen dienen en mee te werken aan de campagne. J. wordt verantwoordelijk voor het schrijven van de scripts en het opnemen van de filmpjes.
Vervolgens gaan de drie aan de slag. Er is veel geheimzinnigheid rondom het project, zoals nadrukkelijk door de gemeente geëist, en collega’s worden wantrouwend naar J., Ait-Taleb en Dadi die veel met elkaar omgaan maar waarvan niet duidelijk is wat ze precies doen. ‘Wat doen die moslims op de Stopera’, kopte het Parool dan ook bij de reconstructie.
In mei 2016 presenteert Van der Laan de plannen aan de driehoek van burgemeester, politie en justitie. Die schrikken en keuren het project af, vanwege de geheimzinnigheid er omheen. Van der Laan verandert plots van koers, ook vanwege incidenten die spelen met salafisten in de Ummah-moskee in Amsterdam, waar hij van geschrokken zou zijn. Hij eist dat Kenning bekend maakt dat de filmpjes door de gemeente gemaakt zijn. Ook haalt hij uit naar Dadi en Ait-Taleb. Hij beschuldigt hen ervan hun moslim-zijn in de weg te laten komen van hun werk. Bovendien heeft Van der Laan zelf de opdracht gegeven de islam niet te noemen, op advies van Kenning. Waar Dadi en Ait-Taleb niet per se voorstander van waren. Van Der Laan begint hun loyaliteit te bevragen en eist dat ze van het radicaliseringsdossier afgehaald worden.
Daarnaast komen er bij de gemeente in november 2016 twee anonieme klachten binnen over Ait-Taleb. Die blijven liggen totdat zij later zelf ontslag tracht te nemen. Dan worden ze gebruikt om een zaak tegen haar te starten. Zij zou opdrachten aan haar vrienden geven en zichzelf uitbetalen. Ook ontstaan er geruchten dat zij een relatie zou hebben met J.
De twee worden aan de hand van al het voorgaande onderzocht door Bureau Integriteit. Het Team Finec van de Dienst Regionale Recherche wordt ingeschakeld. Wat an sich al vreemd is, omdat die zich normaal met zware criminaliteit bezighoudt. Ait-Taleb wil ontslag nemen omdat zij zich niet meer veilig voelt, maar wordt geschorst en mag niet meer naar haar werkplek. Zij krijgt onvoorwaardelijk strafontslag (zodat ze geen recht heeft op UWV) en stapt naar de rechter om zich daartegen te verzetten. Er worden invallen en huiszoekingen gedaan, computers meegenomen, financiële gegevens nagetrokken, gesprekken getapt.
J. en Ait-Taleb werden ervan beschuldigd de gemeente voor drie ton opgelicht te hebben
De zaak komt voor de bestuursrechter, die moet beslissen of het strafontslag gerechtvaardigd is. Ait Taleb erkent dat ze wellicht meer distantie had kunnen hebben maar denkt deze behandeling niet te verdienen. “Er werd net gedaan alsof er een IS-leider was opgepakt, terwijl mijn enige focus was: het voorkomen van aanslagen.” Maar volgens de rechter is er bewijs dat ze een innige relatie met J. zou kunnen hebben en dat vanwege de grote bedragen waar zij voor verantwoordelijk is dat niet integer zou zijn. Of dat wel of niet het geval is, moet maar blijken. Ook of het überhaupt relevant is. Zo zijn er nooit romantische smsjes of uitwisselingen gevonden tussen Ait-Taleb en J. Zelf niet na al het grondige onderzoek.
Uiteindelijk wordt voor de bestuursrechter duidelijk dat er in ieder geval geen sprake is van fraude voor een bedrag van 300.000 euro. Nu loopt er wel een strafzaak, waar aanvankelijk een verdenking was van ruim 140.000 euro, die nu teruggebracht is tot drie facturen van 18.000 euro. De gemeente vindt die bedragen hoog. Kenning geeft daarentegen te kennen dat hij de werkzaamheden in twintig andere landen uitgevoerd heeft met creatieve bureaus die veel meer geld kosten.
De bestuursrechter handhaaft desondanks het strafontslag, vanwege de schijn van belangenverstrengeling. De strafzaak over het vervalsen van facturen loopt nog. J. en Ait-Taleb zitten volgens het Parool nu beiden thuis en zijn niet in staat om te werken.
Tot slot, de directeur van Openbare Orde en Veiligheid, Ruud IJzelendoorn is leidinggevende, weet van de Grijze Campagne en keurde de facturen van Ait-Taleb goed. Maar die is stilletjes de achterdeur uitgewerkt in 2018, en Ait-Taleb gelegd.
Belangrijk detail is dat naar verluidt de Amsterdamse gemeente per direct betalingen stopzette aan ingehuurde krachten met een Marokkaanse achtergrond die antiradicaliseringsklussen deden. Lilith sprak journalist Nikki Sterkenburg die onderzoek deed naar de gang van zaken en dit meldde zij. Adviesbureau Scholten en Partners (waarvan een van de partners een Marokkaanse achtergrond heeft) spande een kort geding aan. Uit angst voor het zogenaamde ‘cliëntelisme’ en het ‘Marokkanennetwerk’ zou er sprake zijn van etnische profilering door de gemeente.
Rol media
Nu naar de rol van de media die de verdachtmakingen aan het adres van Ait-Taleb en J. versterkt hebben, zonder de details van de zaak te weten. En zonder kritische vraagtekens te plaatsen bij de aantijgingen aan het adres van de aangeklaagden die - omdat ze toevallig moslims zijn - de gemeente zouden oplichten. Inclusief de zogenaamde betrokkenheid van Elatik, de vrouw van Dadi, die veelvoudig werd genoemd. Er zijn talloze artikelen over deze zaak te vinden, maar wij noemen enkele voorbeelden die opvallen.
De Telegraaf pakte in juli 2017 groot uit met een artikel over de zogenaamde belangenverstrengeling. Elsevier berichtte er destijds ook over. In de berichtgeving haalde de krant ook voormalige politica Fatima Elatik erbij. Zij had niets met de radicaliseringscampagne te maken en toch werd zij er bijgesleept als regisseur van de vermeende oplichting. Er zou sprake zijn van een “Marokkanen-netwerk” in de Stopera, een clubje van bevriende Marokkaanse Nederlanders die elkaar klussen toeschuiven.
Vanaf toen ging het snel en namen andere media van AT5, De Volkskrant tot NRC en NH Nieuws het narratief over.
“Daar blijft het niet bij, blijkt uit onderzoek van De Telegraaf. Die sprak met meer dan tien bronnen op het stadhuis, bij opsporingsdiensten en in het maatschappelijk werk, die allen gewerkt hebben met de geschorste vrouw. Zij willen anoniem blijven, om te voorkomen dat ze bij hun dagelijks werk in de problemen komen. Stuk voor stuk schetsen zij het beeld van een vrouw die bij het inhuren van externe deskundigen en personeel voor haar ambtelijke staf ’loyaliteit boven kwaliteit’ stelt.
Een opvallend voorbeeld is het in dienst nemen van Mounir Dadi als ’senior adviseur radicalisering’. Hij is de partner van PvdA-kopstuk Fatima Elatik. Dat gebeurde in 2014, toen Saadia al vele jaren innig bevriend was met zowel Elatik als haar partner. „Het is een drie-eenheid”, zeggen drie bronnen onafhankelijk van elkaar over hun relatie. Die is zo goed, dat ze volgens een van de bronnen zelfs samen naar Marokko op vakantie zijn geweest.”
“A.T. zou zich schuldig hebben gemaakt aan belangenverstrengeling. In een persbericht schrijft de burgemeester dat "deze belangenverstrengeling eruit bestond dat de medewerker, in strijd met de gemeentelijke regelgeving en gedragscode, opdrachten heeft gegund aan een persoon voor uiteenlopende rollen en via verschillende bedrijven, waar zij privé een relatie mee heeft (gehad)". Van der Laan schrijft ook dat er is gesjoemeld met een offerte: "Deze is opgemaakt en gewijzigd door de medewerker zelf."
In de reconstructie schrijft Het Parool hierover:
“J. heeft nauwelijks ervaring met offertes en het uitschrijven van facturen. Ait-Taleb helpt hem daarbij, een gang van zaken die volgens Scheerder heel gebruikelijk is op het stadhuis. Rekeningen van J. werden door Ait-Taleb bekeken en door haar ‘doorgeklikt’, waarna ze werden betaald.”
"Door menig speler in het radicaliseringsveld komen de berichten over Saadia's 'vriendenclubje' niet als een verrassing. Zelfs buiten de hoofdstad wordt daar al jaren over gerept. De namen van Fatima Elatik, voormalig stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Oost, Elatiks partner Mounir Dadi, jongerenwerker Hicham Darif en Naoual Dinia vallen geregeld. Dinia is co-auteur van het boekje De Sleutelfiguren-methode, had een eigen bureautje (Mangostone), tot ze zich in 2014 als partner aansluit bij Scholten & Partners, een adviesbureau en netwerkorganisatie in het sociale domein.
Dat 'clubje' komt vaak privé bij elkaar over de vloer. Ze eten en drinken samen en treffen elkaar op bruiloften en bij rouwplechtigheden, vertelt een bezorgde radicaliseringsambtenaar in het najaar van 2014 aan de Volkskrant. De ambtenaar zegt dat signalen van radicalisering die vanuit de stadsdelen worden doorgegeven aan de centrale stad, door 'Saadia's team' lang niet altijd worden opgepikt. Trainingen worden gegeven door een bureautje uit Utrecht (Mangostone), dat geen wortels heeft in de wijk. 'Veel geld wordt gepompt in organisaties waar wij niets van afweten.' Door zijn collega's wordt hij gewaarschuwd geen kritische mailtjes meer te sturen aan Saadia. Wees voorzichtig, kritiek wordt niet gepikt, zo komt je eigen positie in gevaar, krijgt hij te horen.”
“Wijlen Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan hield er een geheim anti-radicaliseringsproject op na, dat niet in de boeken mocht terugkomen, waarover wethouders niet werden geïnformeerd en dat hij aan de controle van de gemeenteraad onttrok. Een project waar de ontslagen ambtenaar Saadia a.T. voor lijkt te moeten boeten.
Elsevier Weekblad kreeg inzage in vertrouwelijke stukken en sprak met betrokkenen, die niet onder hun eigen naam hun verhaal kunnen doen omdat ze dan hun ambtsgeheim schenden.”
“Volgens De Jong gaat het er niet om wat Ait-Taleb voelde, maar om 'de uiterlijke schijn'. Er was een klacht binnengekomen over vriendjespolitiek. De gemeente zou bovendien foto's hebben en een reeks WhatsApp-berichten, waaruit wel degelijk zou blijken dat er sprake was van een serieuze relatie tussen Ait-Taleb en J. Daarin stond bijvoorbeeld: 'Na 2,5 jaar zet ik er een punt achter. Said geeft mij niet wat ik nodig heb'.
Meer dan een beetje 'girlstalk' is dat niet, zei Christiaan Oberman, advocaat van Ait-Taleb. Op de foto's (selfies) zou ook niet meer te zien zijn dan een voorzichtig kusje op de wang. De zaak is volgens hem veel te groot gemaakt door de gemeente. Ait-Taleb, die volgens Oberman dacht afscheid van de gemeente te kunnen nemen met taart en bloemen, werd in plaats daarvan verdacht van fraude. "Ze werd door de politie opgewacht, haar spullen werden in beslag genomen en thuis bleek dat er huiszoeking was gedaan. Daarna werd het nieuws razendsnel publiek gemaakt."
“Deradicaliseringsambtenaar Saadia ait-Taleb werd terecht ontslagen. Dat oordeelde de rechtbank Amsterdam vanmiddag. Ait-Taleb had bezwaar gemaakt tegen haar strafontslag bij de gemeente Amsterdam, ze zou zich schuldig hebben gemaakt aan belangenverstrengeling. Volgens de rechtbank is het bezwaar ongegrond.
De gemeente ontsloeg Saaida ait-Taleb omdat ze opdrachten gunde aan een persoon met wie ze een relatie had. Ait-Taleb bestrijdt dat er sprake was van een relatie met de man. Wel geeft ze toe dat er een flirt was.
Het Van der Laan-project waar niemand van mocht weten
Opmerkelijk is dat de man met wie ze een affaire had, door de gemeente Amsterdam was ingehuurd voor een geheim radicaliseringsproject. Dat bleek uit onderzoek van Elsevier Weekblad, dat inzage kreeg in vertrouwelijke stukken en sprak met betrokkenen.”
“Geslotenheid en een Amsterdamse arrogantie bij de afdeling Radicalisering en Polarisatie van de gemeente Amsterdam hebben ertoe geleid dat ambtenaren jarenlang ongehinderd hun gang konden gaan. Dat schrijven terrorisme- en beleidsexperts onder wie Beatrice de Graaf die in opdracht van het stadsbestuur het beleid tegen het licht hebben gehouden.
Zo kon programmamanager Saadia Ait Taleb een jongen op wie ze verliefd was voor veel geld inhuren. Dit leidde tot strafontslag, dat wijlen burgemeester Eberhard van der Laan oplegde. Hoewel de gemeente lang vol hield dat het een ’individueel geval’ betrof, onthulde deze krant dat er sprake van een dieper probleem op de afdeling.
In de praktijk was het door het ingehuurde bureau Scholten en Partners en Saadia’s goede vriendin Fatima Elatik uitgerolde sleutelfigurenbeleid (waarbij ogen en oren in de wijk worden gevraagd te helpen) vooral gericht op het elkaar toeschuiven van projectjes, is het harde oordeel van de experts. Dit werd allemaal uit de openbaarheid gehouden door het project te omgeven met geheimzinnigheid. Maar, zeggen De Graaf en Weggemans, wanneer sleutelfiguren uit etnische groepen worden inzet om radicalisering te ontdekken en te bestrijden, moet je juist transparant kunnen zijn.”
Na juli 2018 verschenen er ook andere berichten die wederhoor pleegden met getuigenissen van Ait-Taleb, zoals in de Volkskrant. Maar het kwaad was al geschied
In 2018 schreef journalist Nikkki Sterkenburg die toentertijd voor de Elsevier werkte een artikel op Reporters Online waarin ze een mea culpa maakte. Ook zij werkte mee aan de verdachtmaking van Ait-Taleb, J.en Dadi. Zo tweette ze ook over Elatik, omdat zij de vrouw van Dadi is, wat volgens haar verdacht zou zijn. Terugdenkend aan de bronnen die zij sprak over Ait Taleb, Dadi en J. zei ze het volgende: “De boze bronnen die ik eerder had gesproken, bleken er vaak persoonlijk belang bij te hebben om zo uit de school te klappen. Sommigen dat ze op opdrachten uit het stadhuis aasden, anderen omdat ze Saadia ongeschikt vonden, en weer anderen omdat ze nog een persoonlijke rekening met Saadia (en soms ook met Elatik of de gemeente Amsterdam in het algemeen) te vereffenen hadden. Maar direct bewijs hadden ze niet.”
Sterkenburg bekritiseerde ook haar collega’s binnen de journalistiek: “we moeten af van de heeft-banden-met-journalistiek. Het is hooguit het begin van een onderzoeksverhaal. Laten we speuren naar feiten en misstanden, in plaats van verdachtmakingen de wereld in helpen. Reken mensen af op wat ze daadwerkelijk dóén, in plaats van met een soort guilty-by-association-structuur te suggereren wat ze mogelijk zouden kunnen zijn.”
Tot op heden hebben geen andere journalisten spijt betuigd - of een rectificatie gedaan - voor de manier waarop zij bij hebben bericht over Ait Taleb, Dadi en Elatik. In vele gevallen was het vermoedelijk geen bewuste daad. Maar, de vraag is of dat het niet des te kwalijker maakt. De negatieve stereotypering van moslims is zo genormaliseerd dat er gedacht wordt dat er vanuit een objectief standpunt verslag wordt gedaan. Door gebrek aan diversiteit en andere perspectieven op redacties worden die vooroordelen alleen maar bevestigd. Zie ook de gebrekkige berichtgeving rondom de wet politiegeweld die Lilith recentelijk aankaartte.
De vooroordelen laten leiden, gebeurt niet alleen in deze zaak maar ook veel andere. Denk aan de berichtgeving over Femke Halsema, klimaatactivisten en antiracisme activisten in de Telegraaf. Zo is ook in 2018 een ‘heeft banden met’-artikel gemaakt over actiegroep Kick Out Zwarte Piet door Wierd Duk. Hij beschuldigde hen van een radicale en gevaarlijke agenda door allerlei onbewezen zaken aan elkaar te verbinden. Tevens noemde hij journalist en Lilith co-founder Clarice Gargard woordvoerder van Kick Out Zwarte Piet, wat pertinent onwaar was. Dat leverde haar publieke bedreigingen op en belletjes naar haar werk van mensen die om haar ontslag vroegen.
Blinde vlek
Dit gebeurt overigens niet enkel bij mensen van kleur en moslims. Media nemen vaak berichten van elkaar over zonder te verifiëren of die kritisch te bekijken. Dat is een algemeen probleem binnen de journalistiek. Daarbovenop komen de eigen vooroordelen die wellicht bevestigd worden bij het zien van bepaald normbevestigend nieuws.
Ook nu in de uitstekende reconstructie van het Parool over de gang van zaken worden er waardeoordelen over het werk van Saadia als feitelijkheden gebracht. Zo zou zij ‘geen intellectuele hoogvlieger zijn’, een ‘hardwerkend en monomane ambtenaar’ en wordt vermeld dat ‘Ait-Taleb 32 jaar en dringend op zoek naar een partner’ was.
Media hebben de rol de macht te bevragen, te bekritiseren en misstanden aan te kaarten. Maar vaak is er een cultuur en systeem gecreëerd waarbij men de status quo bevestigt, in plaats van die te bekritiseren, vooral als je op de macht moet vertrouwen om je van informatie te voorzien. Een goed voorbeeld kwam onlangs aan het licht in het tv-programma Medialogica dat aantoonde dat tal van gerenommeerde journalistieke media de afgelopen jaren klakkeloos persberichten van de politie heeft overgenomen waarin de politie stelt dat politiegeweld toegenomen is, terwijl deze politie over gegevens beschikt waaruit blijkt dat het onjuist is. Zoals filosoof en mediacriticus Noam Chomsky ook stelt in zijn werk:
“De elite overheersing van de media en marginalisering van dissidenten als gevolg van de werking van filters komt zo vanzelfsprekend voor dat persmedewerkers, die vaak met volledige integriteit en goede wil opereren, zichzelf ervan kunnen overtuigen dat ze het nieuws "objectief" kiezen en interpreteren op basis van professionele nieuwswaarden. Binnen de grenzen van de filterbeperkingen zijn ze vaak objectief; de beperkingen zijn zo krachtig en fundamenteel in het systeem ingebouwd, dat alternatieve manieren van nieuwskeuzes nauwelijks voorstelbaar zijn.”
Hiermee zeggend dat individuele journalisten meestal professioneel zijn en met goede wil opereren, maar toch onbewust kunnen bijdragen aan de marginalisering van al gemarginaliseerde groepen, of het bevestigen van de status quo. Vanwege de manier waarop mainstream media opgesteld zijn. Dat kan - zoals je ziet bij de rechtszaak van Ait-Taleb - desastreuze gevolgen hebben.
Media is macht. En als niet stil wordt gestaan bij de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken, kan daar ook geen verandering in komen, wat een ondienst is naar de journalistiek en het publiek.
UPDATE 14.00 UUR
Het OM heeft donderdag in de rechtszaak om vrijspraak voor Saadia Ait-Taleb gevraagd. Na jaren van onzekerheid en door het slijk gehaald te worden in de media, acht de officier van justitie het niet bewezen dat Ait-Taleb geld heeft willen verduisteren of heeft verduisterd. Dat meldt journalist Nikki Sterkenburg op Twitter, die bij de hoorzitting aanwezig is.
Lange tijd werd getwijfeld over het bestaan van de Grijze Campagne, omdat men geen papierspoor kon vinden. Terwijl, het ontbreken van een papierspoor nu juist de nadrukkelijke opdracht van de burgemeester was. De officier van justitie erkent nu dat er wel degelijk een Grijze Campagne heeft bestaan, in tegenstelling tot wat Eberhard van der Laan en loco-burgemeester Eric van der Burg hebben verklaard. Nikki Sterkenburg citeert de officier van justitie:
“Vandaag maak ik de balans op. Valsheid in geschrifte in gemeenschap. Het zijn ernstige beschuldigingen. En het gaat ook over het uitgeven van gemeenschapsgeld. Het strafrechtelijk onderzoek heeft te lang geduurd. Dat heeft ermee te maken dat het ingediende onderzoek door Bureau Integriteit van de gemeente Amsterdam onvolledig was. Uiteindelijk bleek er sprake te zijn van een zeer vertrouwelijke campagne van de gemeente Amsterdam: de Grijze Campagne. Alle communicatie moest door betrokkenen gewist worden en bleek ook gewist. Zelfs Bureau Integriteit van de gemeente Amsterdam wist hier niets vanaf. Er is veel moeite gestoken in onderzoek of die Grijze Campagne echt bestond. Onderzoek dat ook is belemmerd door het overlijden van burgemeester Van der Laan. Inmiddels is vastgesteld dat de Grijze Campagne heeft bestaan."
Volgens het OM heeft Saadia Ait-Taleb slordig en onprofessioneel gehandeld, maar heeft zij geen voordeel gehad bij het goedkeuren van de facturen. Ook is niet bewezen dat ze opzettelijk gehandeld zou hebben.
Bovendien heeft het OM de zaak van de drie facturen à 18.000 per stuk nu teruggebracht naar twee facturen à 18.000 euro per stuk, waar Saïd J. nog steeds verdacht van is. Het OM eist hiervoor een onvoorwaardelijke taakstraf van 120 uur. De rechter doet later uitspraak.